سهراب سپهری

و

آری ، ما غنچه یک خوابیم.

-غنچه خواب ؟ آیا میشـکـفیم؟

-یک روزی ، بی جنبش برگ.

-اینجا؟

-نی ، در دره مرگ.

-تاریکی ، تنهایی.

-نی ، خلوت زیبایی.

- ...

-و به بادی پرپر ...؟

- ...

-و فرودی دیگر ...؟

- ...

سهراب سپهری

خواب تلخ 

مرغ مهتاب 

 می خواند. 

ابری در اتاقم می گرید. 

گل های چشم پشیمانی می شکفند. 

در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می لولد. 

مغرب جان می کند ، 

می میرد. 

گیاه نارنجی خورشید 

در مرداب اتاقم می روید کم کم 

بیدارم 

نپنداریدم در خواب 

سایه ی شاخه ای بشکسته 

آهسته خوابم کرد. 

اکنون دارم می شنوم 

آهنگ مرغ مهتاب 

و گل های چشم پشیمانی را پرپر می کنم.

سهراب سپهری

                    جنبش واژه زیست  

پشت کاجستان، برف برف، یک دسته کلاغ جاده یعنی غربت. باد،آواز،مسافر،و کمی میل به خواب. شاخ پیچک،و رسیدن، و حیاط. من،و دلتنگ و این شیشه خیس. می نویسم ،و فضا. می نویسم ،و دو دیوار،و چندین گنجشک. یک نفر دلتنگ است. یک نفر می بافد. یک نفر می شمرد. یک نفر می خواند. زندگی یعنی : یک سار پرید. از چه دلتنگ شدی؟ دلخوشی ها کم نیست : مثلا این خورشید، کودک پس فردا، کفتر آن هفته. یک نفر دیشب مرد و هنوز،نان گندم خوب است. و هنوز آب میریزد پایین،اسب ها می نوشند. قطره ها در جریان، برف بر دوش سکوت و زمان روی ستون فقرات گل یاس.

۴ شعر از سهراب سپهری